در سرمایهگذاری، مفهومی به نام صندوق پوشش ریسک یا (Hedge Fund) وجود دارد. این صندوق زمانی به وجود آمد که یک مرد مفهومی ساده در بازار را توصیف کرد: بیطرفی بازار. آلفرد جونز داراییهایی را خریداری کرد که معتقد بود ارزش آنها نسبت به عملکرد کلی بازار افزایش مییابد و داراییهای کوتاه مدتی را فروخت که انتظار داشت قیمت آنها کاهش یابد. این منجر به صنعت چند تریلیون دلاری با فرصتهایی برای سرمایهگذاری در بخشها و دستیابی به بازده مثبت، بدون توجه به جهتگیری بازار شد. در ادامه با این مفهوم آشنا خواهید شد.
صندوق پوشش ریسک چیست؟
صندوق پوشش ریسک یا صندوق تامینی شکلی از سرمایهگذاری جایگزین است که سرمایه را از سرمایهگذاران فردی یا نهادی برای سرمایهگذاری در داراییهای متنوع جمع میکند، که اغلب بر تکنیکهای پیچیده برای ایجاد سبد خود و مدیریت ریسک تکیه میکند. صندوقهای پوشش ریسک میتوانند در هر چیزی از املاک و مستغلات گرفته تا ارزها و سایر داراییهای جایگزین سرمایهگذاری کنند. این یکی از روشهایی است که هج فاندها از صندوقهای سرمایهگذاری مشترک که معمولاً فقط در سهام یا اوراق قرضه سرمایهگذاری میکنند، متفاوت است.
هدف همهی صندوقهای پوشش ریسک، به حداکثر رساندن بازده سرمایهگذاران و حذف ریسک است، صرفنظر از اینکه بازار در حال صعود یا نزول است. محبوبیت آنها اغلب به بازارهای گاوی ایالات متحده در دهه ۱۹۲۰، قبل از رکود بزرگ نسبت داده می شود. امروزه صندوقهای تامینی دارای چندین تریلیون دلار تحت مدیریت هستند.
انواع صندوقهای پوشش ریسک
از آنجایی که صندوقهای پوشش ریسک ابزارهای سرمایهگذاری خصوصی هستند، تا زمانی که سرمایهگذاران در مورد استراتژیهای به کار گرفته شده برای خود آگاه باشند، صندوقها میتوانند کمابیش هر کاری را که دوست دارند انجام دهند. (استراتژی سرمایهگذاری معمولاً در دفترچهای برای سرمایهگذاران توضیح داده میشود تا قبل از سرمایهگذاری آنها را مطالعه کنند.) در حالی که این درجه از آزادی عمل میتواند بسیار خطرناک باشد، اما به صندوقهای تامینی انعطافپذیری زیادی نیز میدهد. استراتژیهای هج فاندها میتواند بر موارد زیر تمرکز کند:
- کلان: سرمایهگذاری در سهام، اوراق قرضه و ارزها به امید سود بردن از تغییرات در متغیرهای کلان اقتصادی (مانند نرخ بهره جهانی، سیاستهای اقتصادی و غیره)
- سهام: سرمایهگذاری در سهام در سطح جهانی یا ملی در حالی که در مقابل رکود در بازارهای سهام، با قرض کردن سهام یا شاخصهای سهام که دارای ارزش بیش از حد هستند،ریسک سرمایهگذاری را پایین میآورند.
- ارزش نسبی: از ناکارآمدی قیمت یا گسترش ناکارآمدیها استفاده می کند.
- اکتیویسم: مدیر با تغییر هیئت مدیره، انتصاب مدیریت جدید یا اصرار برای فروش یک شرکت، نوسانات صندوق را دستکاری میکند.
علاوه بر این، این امکان برای یک صندوق تامینی وجود دارد که با ترکیب سایر هج فاندها یا ابزارهای سرمایهگذاری تلفیقی، رویکرد استراتژیک “صندوق صندوقها” را اتخاذ کند. هدف در اینجا کنترل بهتر نوسانات، ریسک و بازده صندوق با ترکیب استراتژیک استراتژیها و وجوه اساسی است.
مزایا و معایب صندوق پوشش ریسک
مزایای هج فاندها
_ استراتژیهای هدفمند: صندوق ممکن است بازدهی کمتری را هدف قرار دهد، بنابراین در بازار نزولی ضرر کمتری میکند. این ممکن است به قیمت سود در بازار رو به رشد باشد. یا به معنای خطر زیان بیشتر است. بنابراین هنگام انتخاب صندوق، میزان پذیرش خود را برای ریسک در نظر بگیرید.
_ تنوع دارایی: میتواند شما را در معرض طیف گستردهتری از طبقات و بازارهای دارایی قرار دهد. این صندوق میتواند به تنوع بخشیدن به سبد شما کمک کند. و کاهش مواجهه با رکود در برخی طبقات یا بازارهای دارایی شود.
معایب هج فاندها
_ ریسک اهرمی: یک صندوق ممکن است بیش از ۱۰۰٪ داراییهای سرمایهگذاری شده را در معرض خطر قرار دهد. بنابراین، اگر بازارها برخلاف موقعیت صندوق حرکت کنند، ممکن است ضررهای زیادی ایجاد کند. اوراق مشتقه و فروش استقراضی هر دو شامل ریسک اهرمی هستند.
_ ریسک نقدینگی: سرمایهگذاری در داراییهایی که در بازار آزاد معامله نمیشوند، فروش یا ارزشگذاری آنها را دشوارتر میکند. اگر ارزش دارایی کاهش یابد و شما بخواهید پول خود را پس بگیرید، فروش سریع آن سخت خواهد بود. ممکن است یک صندوق از هج فاندها نتواند به سرعت از صندوقهای پایه خارج شود. این امر بازخرید پول خود را در کوتاه مدت دشوارتر میکند.
_ ریسک تمرکز: اگر تمام داراییها در یک بازار واحد متمرکز شوند و آن بازار عملکرد ضعیفی داشته باشد خطر زیان بسیار افزایش مییابد.
_ ریسک طرف مقابل: اوراق مشتقه را میتوان با توافق با یک نفر دیگر «از طریق بورس» خریداری کرد. آن طرف ممکن است به توافق پایبند نباشد.
صندوق های تامینی در مقابل صندوق های سرمایه گذاری مشترک
در حالی که هم صندوق های تامینی و هم صندوق های سرمایه گذاری مشترک، پول سرمایه گذاران را جمع میکنند و معمولاً سبدهای متنوعی را خریداری میکنند، تفاوت های زیادی بین این دو مدل سرمایه گذاری وجود دارد.
اهداف سرمایه گذاری
صندوق سرمایه گذاری مشترک معمولی دارای یک شاخص معیار است که مدیر صندوق قصد دارد از آن بهتر عمل کند. مدیران صندوقهای تامینی انگیزه دارند تا بازدهی را به حداکثر برسانند تا کارمزد عملکرد خود را افزایش دهند. عدم تقارن در کارمزد (به عنوان مثال، شرکت صندوق نمیتواند به دلیل عملکرد منفی به سرمایه گذاران بدهکار باشد) منجر به استراتژیها و نتایج بیثباتتر سال به سال میشود.
هزینهها
صندوقهای سرمایه گذاری مشترک نسبت هزینهای را که معمولاً بین ۰.۵ تا ۱.۵ درصد کاهش مییابد، دریافت میکنند. اگر به صندوقهای شاخص علاقهمند هستید، کارمزدها میتواند بسیار نزدیک به ۰٪ باشد. صندوقهای پوشش ریسک معمولاً ۲٪ کارمزد مدیریت و کارمزد عملکرد اضافی ۲۰٪ از سود دریافت میکنند. این باعث میشود که صندوقهای تامینی نسبت به صندوقهای مشترک بسیار گران باشد.
الزامات سهامداران هج فاند
هر کسی میتواند در یک صندوق سرمایهگذاری مشترک سرمایهگذاری کند. صندوقهای سرمایهگذاری مشترک ممکن است به حداقل سرمایهگذاری ۱۰۰ دلار، ۱۰۰۰ دلار یا بیشتر نیاز داشته باشند، اما تا زمانی که پول دارید، میتوانید سهام بخرید. صندوقهای پوشش ریسک فقط سرمایهگذاران معتبر را میپذیرند. علاوه بر این، صندوقهای تامینی معمولا دارای حداقل سرمایهگذاری بسیار بالایی هستند، مانند ۱ میلیون دلار. این محدودیت قابل توجهی را برای تعداد افرادی که میتوانند در یک صندوق تامینی خرید کنند، ایجاد میکند.
نقدینگی
سرمایهگذاران میتوانند سهام خود را در یک صندوق سرمایهگذاری مشترک در هر روز بفروشند. در حالی که دستور فروش آنها تا پایان روز معاملاتی اجرا نمیشود، آنها میتوانند هر روز که بازار سهام باز است، فروش یا خرید بیشتری داشته باشند. صندوقهای تامینی سرمایهگذاران خود را به خرید و فروش در دورههای خاص هر سه ماهه، نیمسال یا گاهی طولانیتر محدود میکنند. علاوه بر این، سرمایهگذاران جدید باید وجوه خود را برای مدت معینی معمولاً یک سال قفل کنند.
استراتژیهای معاملاتی
صندوقهای سرمایه گذاری مشترک در استراتژیهایی که میتوانند برای سرمایهگذاری استفاده کنند محدود هستند. در بیشتر موارد، صندوقهای سرمایهگذاری مشترک به خرید سهام، اوراق قرضه و سایر اوراق بهادار پایبند هستند. صندوقهای پوشش ریسک تقریباً در هر چیزی میتوانند سرمایهگذاری کنند و بنابراین میتوانند طیف گستردهای از استراتژیها را به کار گیرند. مدیران میتوانند از مشتقات برای پوشش ریسک یا اهرم استفاده کنند، میتوانند داراییهای غیر نقدشونده بیشتری مانند آثار هنری یا املاک خصوصی بخرند، میتوانند شورت سلینگ داشته باشند و از استراتژی شورت استفاده کنند. این استراتژیها اغلب بیثباتتر از راهبردهای موجود در صندوقهای سرمایهگذاری مشترک هستند.
سخن پایانی
سرمایهگذارانی که واجد شرایط تعریف “سرمایهگذار معتبر” هستند و علاقهمند به سرمایهگذاری در صندوقهای تامینی هستند، باید سطح ریسک سرمایهگذاری، کارمزدها و اینکه چگونه صندوقهای تامینی میتوانند به استراتژی سرمایهگذاری کلی شما ارزش بیافزایند را در نظر بگیرند. در حالی که کار با صندوقهای تامینی به طور بالقوه میتواند بازده را افزایش دهد، متعادل کردن ریسک و سود همیشه باید در ذهن هر سرمایهگذار باشد.
دیدگاهها
هیچ نظری برای این مطلب نوشته نشده، شما اولین نفر باشید.